Onze laatste week bij Hand in Hand

De ijsjes zijn inmiddels uitgedeeld, de kinderen hebben ervan gesmuld en wij werden beloond met een applausje door de hele community.

De bouw van "ons" huis gaat al aardig opschieten, er wordt dagelijks aan gewerkt, zelfs in het weekend. Eind van de maand moet het af zijn, want dan breekt het regenseizoen aan. Inmiddels zit het dak erop en zijn ze met de binnenmuren bezig. We zullen foto's plaatsen zodra we beter internet hebben.

Wat we jullie nog niet verteld hebben, maar wat ontzettend veel indruk op ons heeft gemaakt, is dat er 2 weken geleden een nieuwe bewoonster op PCC is komen wonen.
Het is een 21 jarig iel klein vrouwtje met een licht verstandelijke beperking, met een heel triest verleden. Haar naam is Badyee.
Ze woonde samen met 2 haar zusjes bij haar vader die aan alcohol verslaafd is en dus niet goed voor zijn kinderen kon zorgen. Maar het ergste van alles is dat Badyee zelf een baby'tje van 2 maanden heeft. Het jongetje wordt nu goed verzorgd in een tehuis en Badyee lijkt het hier ook naar haar zin te hebben. In ieder geval wordt ze goed verzorgd, hoewel ze vaak erg verdrietig kijkt wanneer ze het over haar kindje heeft.
Helaas spreekt ze alleen maar Twi en geen Engels, dus voor ons is communiceren met haar erg moeilijk.
Voordat ze kwam is ons gevraagd of we nog kleding in haar maat hadden. We hebben een tasje speciaal voor haar gemaakt met kleding, slippertjes door ons gekocht in Brazilië, riempjes, petje, zonnebril en knutsel spullen. Heel apart als we haar zien lopen in zomerkleding van Anja.
Zodra we bij haar in de buurt zijn probeert ze contact met ons te maken en wijst ze naar haar slippertjes en naar haar buik. Zo zielig.

Nu even iets over een hele andere bewoner. Anja en ik waren heel verbaasd dat er vorige week opeens een langharige stink geit tussen alle andere beesten liep. Deze nieuwe bewoner was ons nog niet eerder opgevallen. Het bleek dat het een geschenk van een nabij gelegen dorpje was voor Independence Day. Dit is namelijk op 6 maart.
Op 5 maart hoorden we 's avonds laat een hoop gejammer en gemekker. De volgende ochtend werd de keukenvloer flink geschrobd. Jullie begrijpen natuurlijk wel waarom!!
We hebben de geit dan ook niet meer levend gezien.
Independence Day is een nationale feestdag en voor ons dus ook een vrije dag. We hebben een hele leuke dag gehad.
Het was bij Hand in Hand en in het dorp groot feest en het is gebruikelijk dat alle schoolkinderen in hun uniform meedoen aan een parade door mee te marcheren. De kinderen die naar de Salom special school for mentally handicapped children gaan, waren hiervoor al weken aan het oefenen en waren flink zenuwachtig.
Wij zijn, nadat er ook op PCC met veel tromgeluid werd gemarcheerd, naar het dorp gegaan. We hadden geluk dat er net een brommertje met laadbakje van de werklui aan kwam, dus hoefde we niet te lopen en hadden we veel bekijks.
Op het feestterrein was een groot midden gebied en daarom heen stonden wel een paar duizend mensen te wachten, heel veel schoolkinderen, allemaal in hun eigen schooluniform. Ze hadden allemaal veel lol om ons obruni's en veel kinderen wilde ons aanraken.
De leerkracht had ons al eerder gevraagd of wij ook mee wilde marcheren, natuurlijk, leuk!!
Het was een super leuke lachwekkende ervaring, maar voor de kinderen heel belangrijk, wat waren ze trots.
We waren nog maar een paar meter op weg toen bij een van onze kinderen zijn schoen uit schoot en de volgende erover heen viel, oh oh wat hebben we gelachen. Gelijk liep het hele spul uit de maat. Er zat langs de kant ook een hele delegatie met vast hele belangrijke mensen in hele mooie Ghanese kleding.
Toen wij langs kwamen kregen we het grootste applaus van allemaal en terecht!
Het was een dolkomische vertoning, maar het belangrijkste van alles was dat de kinderen erg veel plezier hadden en dat wij natuurlijk ook. We hebben hier laten zien dat ook mensen met een beperking erbij horen.
Na afloop zijn we lopend terug gegaan en onderweg wat boodschapjes gekocht, waaronder een heerlijk maaltijd met mie en vegetables, aan de kant van de weg vers gemaakt.
De verdere dag lekker geluierd.

Vanmorgen zijn we met een volgepropte shared-taxi naar Boabeng-Fiema monkey dorpje geweest, een half uurtje rijden hier vandaan. Het verhaal gaat dat de apen overleden mensen uit de slaventijd zijn. Hun geest leeft voort in de apen. Als een aap overlijdt, regelen de dorpsbewoners een dienst met een kistje, doodskleed en gebeden door een priester. Er is ook een apen begraafplaats. We hadden van te voren bananen gekocht en daar hadden ze wel trek in.
Het was een bijzonder plekje, we hebben leuke foto's gemaakt.

Oja, thuis hadden we ons afgevraagd hoe het zou gaan met de zindelijkheid en dus het gebruik van de luiers bij Hand in Hand.
Nou gewoon heel gemakkelijk, de meeste kinderen, groot of klein, kiezen gewoon een plekje uit in het gras om te plassen.Alleen de baby's dragen een luier.
Trouwens dit gebeurd ook buiten PCC. Tijdens de busrit bv, geef je aan de chauffeur aan als je wilt stoppen en de dames plassen dan gewoon aan de kant van de weg, naast de bus. Nou wij mooi niet!

Tijd om te stoppen, want we gaan onverwachts uit eten in Techimen, met een paar andere vrijwilligers, gezellig.

Liefs van Anja en Mary