Onze eerste week
Door: Mary en Anja
Blijf op de hoogte en volg Anja en Mary
08 Februari 2015 | Nederland, Noordwijk-Binnen
Dinsdag 3 februari.
Onze eerste werkdag. Wij waren zo blij als kleine kinderen dat het eindelijk zover was. Ook best wel een beetje zenuwachtig hoor. We hadden een schema gehad met namen van de kinderen die we special attention moeten geven. Elk kind een half uurtje en in totaal dan 7 kinderen op een dag. Daarbij nog een walking child en een feeding child. Best wel een drukke dag dus.
Het leukste van alles is dat we Afrikaanse namen op een briefje hebben staan die voor ons niet uit te spreken zijn en het ook niet duidelijk is voor ons of het een jongetje of een meisje is. Geeft zeer komische situaties. Die donkere koppies lijken zo op elkaar. Dan moeten we er nog achter zien te komen waar het kind is. Dit zou op school kunnen zijn, autisten groepje, summerschool, daycare, fysioruimte of bij de dagbesteding.
Soms is het half uur al bijna voorbij voordat we het kind gevonden hebben. Mary en ik hebben natuurlijk ons eigen programma met de eigen kinderen.
Als laatste vandaag had ik geluk dat ik mijn jongetje Ahmed snel had gevonden. Pas na een kwartier kwam ik iemand tegen die ons groette en die riep Hello Abbas. Wat bleek er zijn dus twee knulletjes met vandaag een oranje shirtje aan. Ik was dus met de verkeerde op stap gegaan. Ze moesten er allemaal erg om lachen.
Het terrein is vrij groot met vele witte hutjes. Voor ons lastig om de weg te vinden. Hopelijk gaat het morgen beter allemaal. Zo grappig dat al die zwarte snuitjes op elkaar lijken. Vooral de jongetjes. Binnen het special care programma mogen we zelf onze creativiteit gebruiken en eventueel spelmateriaal, meegenomen door vrijwilligers, uit de voorraadkasten pakken. Er staat ergens een oude computer (geen internet hoor) waar een programma op staat met allemaal info over de kinderen, dit moeten we nog gaan lezen, nog niet eens tijd voor gehad.
Er zijn kinderen met een looprekje, of in een rolstoel die bij ons allang op de schroot had gelegen.
Verder veel autisten of doven en blinden.
Tijdens de maaltijden kijken we onze ogen uit. Dan komt er een grote teil, die vol zit met eten en verdeeld wordt in allemaal kleine teiltjes/schaaltjes. Iedereen probeert dan een schaal te pakken te krijgen en netjes op hun beurt wachten is er niet bij. Een lekkere chaos, sommige eten snel hun bak leeg en proberen opnieuw wat te pakken te krijgen. Het is de taak van de caregivers, worden de moeders genoemd, om dit in de gaten te houden. De kinderen eten meestal met hun handen, rechts want de linker is onrein. Nou vandaag aan mij de taak om rijst met de hand te geven aan een knul. Ik kreeg de opdracht om er een balletje van te draaien en dan in zijn mond te stoppen. Nou probeer maar eens met 1 hand een balletje van droge rijst te draaien. Een onmogelijke opgave. De helft viel op de grond. In ieder geval waren de kippen er blij mee. Morgen maar verder oefenen.
Van 13u tot 15u liggen de kinderen te slapen of te rusten op matjes op de grond in een speciale ruimte, een heel lief gezicht. Wij hebben dan ook pauze, kunnen naar het dorp lopen, ongeveer 20 minuten, maar wel in de bloedhitte, of we gaan weer douchen en zelf ook even liggen. We hebben in ons huisje een fan, die de warme lucht verplaatst, het scheelt iets.
Om 16u is het pooltime, wat ook gelijk de dagelijkse douchebeurt is. Er is ons gevraagd door een van de bewoners om morgen ook het water in te gaan in onze kleding. Omdat veel kinderen niet zindelijk zijn is het water dus niet geheel schoon meer, maar ja ook dat hoort erbij.
Rond 17.30 wordt er voor ons gekookt, best lekker. We hebben tot nu toe een keer rijst, witte macaroni en spaghetti gegeten, niet zo goed gevuld als thuis maar best lekker.
Er zijn nog 2 andere nederlandse vrijwilligers die hetzelfde programma volgen, een jong meisje dat er al 3 maanden is en een vrouw van rond de 55. Van hen leren we veel, erg handig.
Rond 20u gaan we voor de 3e keer douchen en op bed wat lezen of filmpje kijken op de ipad.
Op het terrein lopen veel kippen, geiten en zelfs een paar ezels rond, erg komisch. Vooral de kippen en hanen maken erg veel herrie, lopen soms al midden in de nacht te kakelen en te kraaien. Omdat al onze ramen openstaan hebben we tot nu toe niet best geslapen.
Wel leuk om te zien dat de kippen tijdens etenstijd als een kip zonder kop rond rennen om alles wat op de grond valt en dat is heel veel, op te eten.
Voor de kinderen wordt er buiten op hout gekookt, met als gevolg dat het hier de hele dag naar brand stinkt en er roetdeeltjes door de lucht vliegen, maar ja zal ook wel wennen.
Donderdag 5 februari
Inmiddels zijn we al wat meer gewend en de kinderen van een wat hoger niveau zoeken ons zelfs op. Dit scheelt weer zoeken. We zijn op verzoek van de kinderen ook al in het zwembad geweest. Wel met onze kleding aan. Dit zijn de regels. We hadden wat speelgoed meegenomen voor in het water en dit werd goed gebruikt en zelfs om gevochten.
Tot nu toe hebben we veel van ons meegenomen spel materiaal heel goed kunnen gebruiken. Een massage/trilapparaatje was een groot succes. Yaw Hilla ,een blinde autistische man waar moeilijk contact mee te krijgen is, pakte steeds mijn hand wanneer ik stopte met het kriebelen over zijn hoofd en nek. Het verzoek van zijn kant dus om ermee door te gaan. We hopen om hiermee ook nog een glimlach van hem te krijgen.
Zaterdag 7 februari
Joepie weekend voor ons dus geen special attention en tijd voor ons zelf. We zijn vandaag samen met een andere vrijwilligster met de tro tro naar Techiman geweest. Een tro tro is een busje waar bij ons 9 personen in mogen maar hier volgepropt wordt. Wij zaten er met 16 man in. Lekker warm. Er is geen vertrekschema en het busje gaat pas rijden wanneer het echt vol zit. Natuurlijk als blanke ( dat noemen ze hier Obruni) vielen wij weer op en hadden we veel bekijks. We merkten dat ze over ons zaten te fluisteren en te giechelen in hun eigen Twi taal. Ondertussen spreken we ook een paar woorden Twi en toen ik naar Mary wees en atta penyen zei daarna naar mezelf wees met de woorden atta kakra moesten ze vreselijk lachen. De betekenis hiervan is oudste en jongste van een tweeling. Het ijs was gebroken en in het Engels kon het gesprek verder gaan.
De reis duurde ongeveer 45 minuten, de weg was redelijk, wel zigzaggen om de gaten te omzeilen.
Er was een hele grote markt, vooral veel tweedehands kleding, schoenen, groente en andere
" rommel ", helaas was het gedeelte waar varkenskoppen, vis etc verkocht werd op een andere dag. Dus we gaan zeker een keer terug.
Heerlijk geluncht in een tentje met airco, dat hebben we hier nog niet gezien. Pizza gegeten, een flinke uitgave, maar smaakte heerlijk.
Onze eerste werkdag. Wij waren zo blij als kleine kinderen dat het eindelijk zover was. Ook best wel een beetje zenuwachtig hoor. We hadden een schema gehad met namen van de kinderen die we special attention moeten geven. Elk kind een half uurtje en in totaal dan 7 kinderen op een dag. Daarbij nog een walking child en een feeding child. Best wel een drukke dag dus.
Het leukste van alles is dat we Afrikaanse namen op een briefje hebben staan die voor ons niet uit te spreken zijn en het ook niet duidelijk is voor ons of het een jongetje of een meisje is. Geeft zeer komische situaties. Die donkere koppies lijken zo op elkaar. Dan moeten we er nog achter zien te komen waar het kind is. Dit zou op school kunnen zijn, autisten groepje, summerschool, daycare, fysioruimte of bij de dagbesteding.
Soms is het half uur al bijna voorbij voordat we het kind gevonden hebben. Mary en ik hebben natuurlijk ons eigen programma met de eigen kinderen.
Als laatste vandaag had ik geluk dat ik mijn jongetje Ahmed snel had gevonden. Pas na een kwartier kwam ik iemand tegen die ons groette en die riep Hello Abbas. Wat bleek er zijn dus twee knulletjes met vandaag een oranje shirtje aan. Ik was dus met de verkeerde op stap gegaan. Ze moesten er allemaal erg om lachen.
Het terrein is vrij groot met vele witte hutjes. Voor ons lastig om de weg te vinden. Hopelijk gaat het morgen beter allemaal. Zo grappig dat al die zwarte snuitjes op elkaar lijken. Vooral de jongetjes. Binnen het special care programma mogen we zelf onze creativiteit gebruiken en eventueel spelmateriaal, meegenomen door vrijwilligers, uit de voorraadkasten pakken. Er staat ergens een oude computer (geen internet hoor) waar een programma op staat met allemaal info over de kinderen, dit moeten we nog gaan lezen, nog niet eens tijd voor gehad.
Er zijn kinderen met een looprekje, of in een rolstoel die bij ons allang op de schroot had gelegen.
Verder veel autisten of doven en blinden.
Tijdens de maaltijden kijken we onze ogen uit. Dan komt er een grote teil, die vol zit met eten en verdeeld wordt in allemaal kleine teiltjes/schaaltjes. Iedereen probeert dan een schaal te pakken te krijgen en netjes op hun beurt wachten is er niet bij. Een lekkere chaos, sommige eten snel hun bak leeg en proberen opnieuw wat te pakken te krijgen. Het is de taak van de caregivers, worden de moeders genoemd, om dit in de gaten te houden. De kinderen eten meestal met hun handen, rechts want de linker is onrein. Nou vandaag aan mij de taak om rijst met de hand te geven aan een knul. Ik kreeg de opdracht om er een balletje van te draaien en dan in zijn mond te stoppen. Nou probeer maar eens met 1 hand een balletje van droge rijst te draaien. Een onmogelijke opgave. De helft viel op de grond. In ieder geval waren de kippen er blij mee. Morgen maar verder oefenen.
Van 13u tot 15u liggen de kinderen te slapen of te rusten op matjes op de grond in een speciale ruimte, een heel lief gezicht. Wij hebben dan ook pauze, kunnen naar het dorp lopen, ongeveer 20 minuten, maar wel in de bloedhitte, of we gaan weer douchen en zelf ook even liggen. We hebben in ons huisje een fan, die de warme lucht verplaatst, het scheelt iets.
Om 16u is het pooltime, wat ook gelijk de dagelijkse douchebeurt is. Er is ons gevraagd door een van de bewoners om morgen ook het water in te gaan in onze kleding. Omdat veel kinderen niet zindelijk zijn is het water dus niet geheel schoon meer, maar ja ook dat hoort erbij.
Rond 17.30 wordt er voor ons gekookt, best lekker. We hebben tot nu toe een keer rijst, witte macaroni en spaghetti gegeten, niet zo goed gevuld als thuis maar best lekker.
Er zijn nog 2 andere nederlandse vrijwilligers die hetzelfde programma volgen, een jong meisje dat er al 3 maanden is en een vrouw van rond de 55. Van hen leren we veel, erg handig.
Rond 20u gaan we voor de 3e keer douchen en op bed wat lezen of filmpje kijken op de ipad.
Op het terrein lopen veel kippen, geiten en zelfs een paar ezels rond, erg komisch. Vooral de kippen en hanen maken erg veel herrie, lopen soms al midden in de nacht te kakelen en te kraaien. Omdat al onze ramen openstaan hebben we tot nu toe niet best geslapen.
Wel leuk om te zien dat de kippen tijdens etenstijd als een kip zonder kop rond rennen om alles wat op de grond valt en dat is heel veel, op te eten.
Voor de kinderen wordt er buiten op hout gekookt, met als gevolg dat het hier de hele dag naar brand stinkt en er roetdeeltjes door de lucht vliegen, maar ja zal ook wel wennen.
Donderdag 5 februari
Inmiddels zijn we al wat meer gewend en de kinderen van een wat hoger niveau zoeken ons zelfs op. Dit scheelt weer zoeken. We zijn op verzoek van de kinderen ook al in het zwembad geweest. Wel met onze kleding aan. Dit zijn de regels. We hadden wat speelgoed meegenomen voor in het water en dit werd goed gebruikt en zelfs om gevochten.
Tot nu toe hebben we veel van ons meegenomen spel materiaal heel goed kunnen gebruiken. Een massage/trilapparaatje was een groot succes. Yaw Hilla ,een blinde autistische man waar moeilijk contact mee te krijgen is, pakte steeds mijn hand wanneer ik stopte met het kriebelen over zijn hoofd en nek. Het verzoek van zijn kant dus om ermee door te gaan. We hopen om hiermee ook nog een glimlach van hem te krijgen.
Zaterdag 7 februari
Joepie weekend voor ons dus geen special attention en tijd voor ons zelf. We zijn vandaag samen met een andere vrijwilligster met de tro tro naar Techiman geweest. Een tro tro is een busje waar bij ons 9 personen in mogen maar hier volgepropt wordt. Wij zaten er met 16 man in. Lekker warm. Er is geen vertrekschema en het busje gaat pas rijden wanneer het echt vol zit. Natuurlijk als blanke ( dat noemen ze hier Obruni) vielen wij weer op en hadden we veel bekijks. We merkten dat ze over ons zaten te fluisteren en te giechelen in hun eigen Twi taal. Ondertussen spreken we ook een paar woorden Twi en toen ik naar Mary wees en atta penyen zei daarna naar mezelf wees met de woorden atta kakra moesten ze vreselijk lachen. De betekenis hiervan is oudste en jongste van een tweeling. Het ijs was gebroken en in het Engels kon het gesprek verder gaan.
De reis duurde ongeveer 45 minuten, de weg was redelijk, wel zigzaggen om de gaten te omzeilen.
Er was een hele grote markt, vooral veel tweedehands kleding, schoenen, groente en andere
" rommel ", helaas was het gedeelte waar varkenskoppen, vis etc verkocht werd op een andere dag. Dus we gaan zeker een keer terug.
Heerlijk geluncht in een tentje met airco, dat hebben we hier nog niet gezien. Pizza gegeten, een flinke uitgave, maar smaakte heerlijk.
-
08 Februari 2015 - 10:26
Tilly Duijndam:
Hoi Mary en Anja
Erg leuk on jullie belevenissen op deze wijze te volgen. Nog even en dan weten jullie wie wie is.
Succes en geniet ervan.
Lieve groetjes, Tilly
p.s Mary, nog gefeliciteerd met je trouwdag en morgen alvast gefeliciteerd met je mannetje. -
08 Februari 2015 - 10:35
Ankie:
Hoi Anja en Mary,
Super leuk! Volgende week herken je vast de verschillen in al die zwarte snuitjes. Veel plezier daar! Jullie brengen in ieder geval veel plezier bij al die kinderen.
Groet,
Ankie -
08 Februari 2015 - 10:37
Monique Zwaan:
Dames,
leuk jullie verslagen te lezen. We leven op afstand met jullie mee, succes!
Monique & mannen -
08 Februari 2015 - 11:25
Arie En Hetty:
Jullie hadden eerst 10 jaar geleden hier in Canoa kunnen oefenen. Wat een verhaal. Afgezien dat dier, vogel en mens in de pool duiken blijkbaar wordt dat dus niet gezuiverd, helpt de kleding dan wel? Hebben jullie geen " woordenboek" van dezetaal of is het een dermate afgeleide versie zoals het portugees hier is. Na jaar begrijp ik de caseiro nog steeds niet terwijl ik wel het nieuws op de TV kan volgen.
Als jullie geen internet hebben hoe kun je dan films op de ipad bekijken of hebben jullie die pre-loaded mee genomen?
Als alles achter de rug is komen jullie zeker weer uitrusten hier in Canoa? Doe maar dan gaan wij jullie eens een paar dagen verzorgen.mAls het moet zelfs rijstballetjrs draaien. In de mond stoppen mag je zelf doen natuurlijk anders bedenken we wel een automaatje die dat doet. Geweldig wat jullie doen. Enorme bewondering. Arie en Hetty -
08 Februari 2015 - 12:06
Marina:
Jeetje meiden wat een mooi verhaal, en wat maken jullie een hoop mee. Het lijkt mij wel dankbaar werk. Vooral het verhaal over de blinde man met het massageapparaat vond ik erg aandoenlijk om te lezen. Wat hebben wij het in Nederland dan toch ontzettend goed. Zet hem op meiden, goed bezig. Groetjes marina en willem -
08 Februari 2015 - 13:27
Trees.:
Hallo Mary en Anja. Wat een belevenissen hebben daar. Wat een leuke foto's ook. Zulke schattige koppies. Fijn om ook wat te horen van jullie. Is het nog steeds wennen de warmte of gaat dat al wat beter? Ik kijk al weer uit naar het volgende verslag.
Liefs Trees.
-
08 Februari 2015 - 16:22
Iet:
Hej hej Mary en Anja,
Leuk om jullie belevenissen te lezen en wat een verandering met jullie werk in Nederland. Maar snelle leerschool zo te lezen.
Veel succes met alle nieuwe ervaringen en dat je er maar veel plezier en voldoening aan beleefd.
Groetjes Iet -
08 Februari 2015 - 18:55
Tiny En Jan:
we hebben je relaas vol verbazing gelezen kunnen ons niet voorstellen dat de mensen daar zo leven
kunnen ons wel voorstellen dat het voor jullie zeker in het begin heel moeilijk is zeker ook door de hitte
en dat het heel zwaar is maar denken ook dat er veel dankbaarheid is voor het werk dat jullie doen
het is voor jullie ook een hele ervaring en heel anders dan hier
wensen jullie veel geluk en plezier in jullie job
groetjes Tiny en Jan -
09 Februari 2015 - 19:14
Gemarja :
He anja&mary,
wat leuk zeg om zo jullie een beetje te"volgen"
wat een belevenis.
is het werken in de warme temperaturen een beetje vol te houden?
ik hoop snel weer wat te lezen van jullie.
veel plezier en werkse!
gr gemarja -
10 Februari 2015 - 13:25
Marian :
Hallo Anja en Mary
Zo wat een indrukken hebben jullie al opgedaan......geweldig om dit te lezen.
Veel plezier en succes met alles.
groetjes Marian -
10 Februari 2015 - 19:24
Hilde:
Hallo Anja en Mary,
Ik was vandaag op de Zonnelaan en heb jullie verslag daar gelezen..Wat een andere wereld moet dat voor jullie zijn! En grappig zoals de mensen daar jullie als tweeling ook heel bijzonder vinden!! Zo te lezen genieten jullie van alle nieuwe indrukken en vast heel leuk ook als je de kinderen beter leert kennen en zij jullie! :-)
Ik vind het leuk jullie reisverslag te volgen en wens jullie een hele fijne tijd toe in Ghana!
Groetjes Hilde -
10 Februari 2015 - 22:48
Noortje:
Hallo meiden!
Wat een uitgebreid verslag, heel leuk om te lezen met al die details. Dat zal erg wennen zijn voor jullie als ik het allemaal zo lees. De foto's zijn prachtig (die Piet stuurde), dit werk is jullie op het lijf geschreven. Als je al zo snel contact hebt met een blinde autistische man is dat toch fantastisch en zegt het iets over jullie talenten.
Ik ben heel benieuwd hoe het jullie verder vergaat en geniet van jullie verhalen!
Liefs,
Noortje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
